14 juni 2013: Buffalo -> West Yellowstone

Jongens (en meisjes) wat een dag! We zijn vandaag door alle seizoenen gereisd maar laten we beginnen bij het begin.

Gelukkig zijn we nog niet helemaal omgeschakeld naar de nieuwe tijd want de wekker laat ons in de steek. Even over half zeven schiet één van ons wakker (niet moeilijk te raden wie) en daardoor zijn we nog op het afgesproken uur bij het ontbijt. Het is hier écht leeg. Eén koppel zit aan tafel en na ons komt nog een gezin, and that's it.

Na het ontbijt wordt de wagen weer volgeladen en gaat het richting warenhuis voor de picknickzaken.

Even na half negen verlaten we Buffalo en nog geen tien minuten later ontvouwt zich een waar sprookjeslandschap voor ons: Glooiende weiden vol met blauw/paarse mini-lupinen en gele, margrietachtige, bloemen. Daarboven een strakblauwe hemel en in de verte de besneeuwde bergen van de Big Horn. En dat kilometers lang.

Geleidelijk naderen we het Big Horn gebergte en éénmaal we terug aan de afdaling beginnen, verandert ook het landschap weer. Ik zou weer niet weten hoe ik het moet beschrijven maar bekijk de foto's maar eens (hoewel zelfs die niet kunnen weergeven hoe het in het echt is - en dat geldt voor de hele dag).

Eenmaal beneden rijden we door een klein dorp en daar wordt het duidelijk dat we tussen de cowboys zitten. Naast de weg, tussen twee rijen prikkeldraad, staat een luidruchtige kudde runderen met als bewakers enkele honden en twee cowboys te paard. Even vragen we ons af of ze daar niet voor het plezier van de - enkele - voorbijrijdende toeristen staan, maar iets verderop komt ons een grote veetransportwagen tegen en het zou ons niet verwonderen dat hij daar gaat laden.

Het landschap verandert voortdurend en we vervelen ons dus geen moment. Na een tijdje wordt het groene wel vervangen door dorre steppe met overal ja-knikkers en runderen.

Het is al 12:30 wanneer we Cody, de cowboy- en rodeohoofdstad van Wyoming, binnenrijden. Overal wappert de Amerikaanse vlag want vandaag is het 'flagday' (hebben we ook maar net op de radio gehoord, en in Cody zouden er honderden opgesteld staan). Elke vlag is een herinnering aan een dierbaar iemand.

We hebben dan wel picknick gekocht, maar we besluiten om nu onze 'middag' te eten zodat we strak nergens naar hoeven om te zien en dan de broodjes kunnen eten.

Daarna nog wat door de hoofdstraat lopen, winkel in winkel uit om uiteindelijk twee zomerhoeden te kopen. Kwestie van goed voorbereid te zijn tegen dat we in het hete Utah komen (zullen we dan maar zeggen). En het zijn geen Stetsons geworden want die zijn schandalig duur.

Een kleine twee uur later verlaten we Cody richting Red Lodge om daar de Beartoothpas te nemen richting Yellowstone Park. We kunnen nu onze vijfde staat aan ons lijstje toevoegen: Montana.

Hoe dichter we bij Red Lodge komen, hoe meer bewolking er opduikt en het ziet er helemaal niet goed uit wanneer we de pas oprijden. De temperatuur gaat achteruit en na een tijdje valt de eerste korrelsneeuw!

Aan het eerste uitzichtpunt worden de broekpijpen weer aangeritst en de jas aangetrokken alvorens we de tientallen grondeekhoorntjes op de gevoelige plaat vastleggen. Willem en Nicole, hier hebben we een déja-vu want ze zijn net zo vrank als twee jaar geleden in Canada en komen tot aan je voeten.

Wanneer we de parking verlaten maak ik snel een foto van de thermometer in de auto, want het is maar 39° F (3,88° C) en veel kouder zal het niet meer worden. Ik zal nog vijf nieuwe foto's mogen maken.... Uiteindelijk zal de temperatuur op 29° F stranden. Dat is -1,66°C (MIN één-komma-zesenzestig). Eerder op de dag hebben we + 24°C gehad. Heel even laat de zon zich nog zien, maar dan trekt het weer dicht en wanneer we aan de afdaling beginnen en bij een verkeerslicht (werken) moeten wachten, steekt zowaar een echte sneeuwstorm op. De omgeving is adembenemend en Annette laat zich ontvallen dat ze haar 'wow-momenten' weer gehad heeft. En dan heb ik haar nog niet eens aangeraakt ;)

We rijden nu richting Noord-Oostelijke ingang van Yellowstone Park en de sneeuw is ondertussen doodgewone regen geworden. Via borden langs de weg wordt aangegeven dat we door 'grizzlyland' rijden, maar van beren geen spoor. Wel zien we nog een achttal elk rondlopen.

Nog even bijtanken in Cooke City, niet vol want 'duur' (32 liter voor € 26,3). Het is inmiddels bijna 19:15 wanneer we aan de controlepost bij de ingang van Yellowstone aankomen. Volgens de ranger hebben we nog drie uur nodig om aan de westkant te geraken (130 km). Volgens de navi net iets meer dan twee uur. Uiteindelijk zal blijken dat de ranger er het dichtst bijzat.

In het begin regent het goed door, maar geleidelijk aan klaart het op. We zien de ene kudde bizons na de andere en tegen dat we aan de westkant zijn, zullen we acht kuddes tellen. We maken er zelfs geen foto's meer van, tenzij ze de straat oversteken of bij een geiser staan. Verder lopen er regelmatig gazelles rond. We stoppen nog even aan de waterval bij de canyon, maar nemen ons dan voor om door te rijden.

Het gaat weer bergop en vanaf een hoogte van 2400 meter wordt het weer wit! En nog geen klein beetje ook. De combinatie met de zon doet ons dan toch weer telkens stoppen om foto's te maken. Zeker wanneer de zon dan ook nog eens ondergaat. Zo'n 40 km voor het einddoel duiken de eerste geiser(tje)s op. Overal zie je de dampen uit de grond komen. Waarschijnlijk extra goed zichtbaar omdat de omgevingstemperatuur laag is.

Het is 21:55 wanneer we in ons hotel aankomen. Niks te vroeg want de balie sluit om 22:00 uur.

Het weerbericht hebben jullie dus al gehad.

En al weer 652 km meer op de teller van de auto

Oh ja, Erik C.: Proficiat met je 51ste, schat ;)

Op foto klikken voor groter formaat.