dinsdag 25 juni 2013

23 en 24 juni: Denver -> Frankfurt -> Schiphol -> MSK

Laatste en tevens langste dag.

Na het ontbijt wordt de tank nog een laatste keer volgegooid en dan gaat het richting Denver City. Het is gelukkig vrij rustig op zondagvoormiddag en we vinden een parkeergarage vlak bij de 16th Av. Mall, de lange winkelstraat die op exact 1 mijl hoogte zou liggen. Met uitzondering van Mount Rushmore hebben we nog nergens parkeergeld moeten betalen, maar hier kennen ze de prijzen: $4 per uur (€3,2), maar je staat dan wel ondergronds en bewaakt midden in de het centrum van de hoofdstad en dat kostte in Canada meer dan het dubbele.

De zon brandt weer genadeloos en we zijn blij wanneer we wat in de schaduw kunnen lopen of een winkel met airco binnengaan. Nog even wat drinken en een stukje koek bij de Starbucks, binnen want alle terrassen zitten vol, en we 'mogen' richting vliegveld rijden.

Auto inleveren gaat zonder problemen en we worden weer met de bus naar het luchthavengebouw gebracht. Voor een zondag is het best wel druk en het is een tijdje aanschuiven bij de bagage drop-off.

Bij de security gaat het iets vlotter totdat ma aan de beurt is. Natuurlijk gaat het weer met toeters en bellen gepaard wanneer ze door het poortje loopt. Maar in plaats dat men haar daarna met een draagbare detector controleert, worden er onmiddellijk twee dames van de security bijgeroepen die haar apart nemen. We leggen onmiddellijk uit dat de kunstknie vermoedelijk de boosdoener is, maar daar wordt eigenlijk nauwelijks naar geluisterd.

Er volgt eerst een hele uitleg van wat ze met haar gaan doen, maar nu is ma wel twee-en-een-half-talig (Mezeikers, Nederlands en een mondje Duits), veel verstaat ze daar niet van en dus wordt ik gevraagd om te vertalen. De dame legt telkens één handeling uit en dat moet ik dan vertalen vooraleer ze de volgende handeling uitlegt. Had ik ma nu het sprookje van Hans & Grietje verteld, was het ook goed geweest. De dame zal haar dus gaan fouilleren met haar handpalmen op ma's lichaam, behalve op haar intieme delen, daar zal ze de rug van haar handen gebruiken. Ook wordt de binnenkant van haar broekband gecontroleerd en kan dat dus onaangenaam zijn. Eigenlijk mankeert het er maar aan dat ze op haar hurken moet gaan zitten. We krijgen de keuze om de fouille ter plekke te laten uitvoeren of in een afzonderlijke ruimte. Dan maar ter plekke, we zijn voor de andere reizigers toch al opgevallen.

Na de fouille worden er staaltjes van de dame haar handschoenen genomen en deze worden nog eens op drugrestanten getest. Wanneer die ook groen licht geven is alles OK en mogen we eindelijk verder.

Het moet wel gezegd worden dat we zeer vriendelijk werden behandeld en er kon regelmatig gelachen worden. Maar ik vraag me wel af waarom op nog geen twee meter afstand een bodyscan stond waarmee alles sneller en waarschijnlijk zelfs degelijker gecontroleerd had kunnen worden met veel minder ophef.

Na dit intermezzo hebben we nog een klein uurtje tijd om door de luchthaven te flaneren en nog wat te eten. Buiten heeft het inmiddels flink geregend en wanneer we in het vliegtuig zitten, zien we dat het is afgekoeld tot 21°C. Willen de weergoden ons voorbereiden op het Belgische weer?

We zijn allemaal moe en hopen dat we wat kunnen slapen tijdens de vlucht, maar... dat is buiten enkele baby's en peuters gerekend. Eén baby slaagt er in om de eerste 4 van de 8 uren te liggen krijsen. De ouders zitten er bij en schijnen er niets tegen te ondernemen. Neem in godsnaam die kleine toch eens uit zijn wieg en loop er wat mee rond! Van pure ellende zet ik mij wat loungemuziek op het hoofd en sukkel toch regelmatig in slaap.

In de buurt van Ijsland geraken we in een zone met flinke turbulentie en dient iedereen te blijven zitten en de riem weer om te doen. De kleine is ook in slaap gesukkeld, maar wanneer wij twee uren voor landing ons ontbijt krijgen, wordt hij ook wakker gemaakt en begint het concert van voor af aan.

Op Frankfurt hebben we twee uur tijd om onze volgende vlucht te halen en dat is ruim voldoende. We worden nog geanimeerd door het Canadese Nationale Roeiteam, waarvan enkelen een paar onnozele oefeningen op de grond gaan doen. Kwestie van op te vallen, al doen ze dat zo ook wel door de manier waarop ze gekleed zijn; T-shirt, turnbroekje en zwarte kniekousen! Enkele hebben de kousen wel uitgelaten, maar lopen dan weer op blote voeten. Ze zullen nog op hun neus gaan kijken wanneer we in A'dam aankomen :)

Eens in A'dam geland worden we naar band 6 verwezen voor het afhalen van de bagage. Er staat een hoop volk voor ons en de koffers komen aan de lopende band (of beter: op de lopende band) uit de kelder. Zeker ogenblik stopt de band terwijl er nog zo'n 50 mensen - waaronder wij - staan te wachten. We krijgen het al wat benauwd, maar na vijf minuten rolt de volgende lading naar boven. Tot de band weer stopt. Een informatiebord boven de band geeft echter aan dat nog niet alle koffers zijn uitgeleverd, dus er is nog hoop. Maar na een klein kwartier komt de melding: band uitgeschakeld! Eerder werd al omgeroepen dat band 4 in panne lag en dat men naar band 6 moest.

Dan maar naar de klachtenbalie om aan te geven dat onze complete bagage 'verloren' is. Tot grote opluchting weet men er te vertellen dat er nog bagage van Frankfurt beneden ligt, maar dat ook band 6 defect is en we nu naar band 8 moeten gaan.

Eén uur na de landing zien we dan eindelijk onze vier koffers tevoorschijn komen en kunnen we de mensen van SkyPark bellen dat ze ons mogen komen ophalen. Onze Canadese roeiers hebben zich ondertussen wat meer aangetrokken maar staan buiten aan een bus toch rond te trappelen om het warm te krijgen ;)

Na een vermoeiende rit over de Nederlandse A2 kunnen we om 18:20 eindelijk de sleutel in onze deur steken en zit deze vakantie er weer op.

We hebben in Amerika op de kop 3.300 mijl ofwel 5.310 kilometer gereden! Zo'n 2.300 km meer dan het geplande en daarmee zitten we zelfs iets boven het voorspelde. Het is een mooie reis met veel natuurschoon geweest, waarbij we zowat alles wat we wilden zien ook gezien hebben. Wel vermoeiend maar dat wisten we vooraf en was ook onze eigen keuze. Ondertussen ben ik wel weer de oude, want ik heb afgelopen 'nacht' liefst 16 uren geslapen :)

Volgend jaar is voor één van ons een 'jubileumjaar', en vermist er geen feest wordt gegeven zit er misschien iets anders in de pijplijn.... (begint en eindigt met A, en nee, niet 'Amerika' want dat zou te algemeen zijn ;) )

zondag 23 juni 2013

22 juni 2013: Moab -> Aurora

Vandaag eens kunnen 'uitslapen' tot 07:15.

Na het ontbijt nog even blijven napraten met de andere gasten en daarna afscheid genomen. Was een prima B&B.

Na het het tanken (24 liter voor €18,9) nemen we de SR128, een 'Scenic Byway' die ons door een prachtig landschap langs de Colorado River voert. Even wijken we via een gravelweg af om de 4 km verder gelegen Fisher Towers te bekijken. Machtige omgeving waar een paar wandeltochten vertrekken, maar daar hebben we vandaag écht geen tijd voor. Nadat we weer op de SR 128 zitten, verandert het landschap na een tijdje plotseling. Gedaan met rode rotsen die hoog naast de weg optornen, terug prairie nu en een totaal verlaten weg voor en achter ons.

We komen langs Cisco, waar ik dacht uit te kijken naar enkele winkels. Blijkt dit een spookdorp te zijn. Het lijkt wel of iedereen hier hals over kop is moeten vluchten voor iets. Zelfs de auto's staan nog voor de deur, of wat daar ooit voor is moeten doorgaan.

Grappig is, dat op vele 'huizen' nog staat geschilderd dat het 'private property' is en dat de toegang verboden is :)

Volgens het alleswetende internet was het vroeger een saloon en waterstation voor de stoomtreinen. Met het verdwijnen van deze laatste liep het dorp ook leeg. De autowrakken werden er later gedumpt en vandalen hebben de vernielingen aan de gebouwen aangebracht (en dus ook de opschriften, en dan is het weer minder grappig).

Na een rondje Cisco wordt het opeens druk op de weg; er kruisen ons vier voertuigen!

Enkele kilometers verder rijden we de snelweg I-70 op. De dame in de navi vertelt droogjes dat we deze weg nog 454 kilometer moeten volgen. Na een tijdje passeren we de grens met Colorado en wordt onze laatste foto aan een staatsgrens gemaakt. We hebben er nu zeven in onze collectie: Colorado, Wyoming, Nebraska, South-Dakota, Montana, Idaho en Utah.

Tegen 13:00 rijden we in Grand Junction van de snelweg af om iets te eten, maar eerst duiken we nog de 'Boots Barn' in, een grote winkel vol westernspullen. Een half uurtje later hebben we wat we willen hebben en gaat het naar Wendy's voor een laatste echte Amerikaanse 'maaltijd'.

Wanneer we terug op weg zijn, zien we een landschap waarvan we aanvankelijk denken dat het door mijnbouw of kiezelwinning is ontstaan. Dichterbij gekomen blijkt het echter toch van natuurlijke oorsprong te zijn.

Omdat we toch nog iets willen zien nemen we de exit 49 (mijl op grondgebied Colorado) naar de Grand Mesa. Dit is een plateau, bedekt met lava en 's werelds grootste berg met vlakke top. Maar om daarop te komen moeten we via de Mesa Scenic Byway bijna 1500 meter klimmen tot een hoogte van meer dan 3200 meter. We zijn nog maar een paar kilometer van de snelweg of het landschap verandert als bij toverslag: van kale, dorre bergen naar groene, met bomen begroeide bergen die verdacht veel op Oostenrijk lijken. Na de lange klim nemen we de afslag naar Land's End Observatory. Via een 19 kilometer lange, voornamelijk gravel, weg komen we aan een uitkijkpunt dat een fantastische blik op de wijde omgeving biedt. Het informatiecenter is gesloten en we vernemen van een onderhoudsman, die toevallig daar is om de toiletrollen aan te vullen, dat het ook niet meer zal opengaan wegens financiële problemen. Het toilet in kwestie is trouwens ook de moeite waard. Bekijk de foto maar eens en weet dat er geen deuren zijn. Er hing bovendien een geweldig geurtje en de nood mag dan nog zo groot zijn, daar zul je mij niet op krijgen ;)

Wanneer we terug op de Byway zijn komen we tot de vaststelling dat we deze eigenlijk in de verkeerde richting aan het volgen zijn met als gevolg dat we minstens 100 kilometer zullen omrijden wanneer we hem in deze richting blijven volgen. En dus rijden we gewoon terug naar de I-70.

Het is intussen al bijna 16:30 wanneer we daar aankomen en volgens de navi zal het 20:45 worden tegen dat we in Aurora zijn. Vanaf nu wordt dus niet meer afgeweken of gestopt. Annette neemt het stuur over en via afwisselde landschappen voorbij o.a. Aspen en het andere eldorado voor skiërs, Vail (waar de snelweg weer een hoogte van 3200 meter bereikt!) naderen we Aurora.

Zo'n 60 kilometer voor Denver zien we de afslag naar Lookout Mountain staan. Van hieruit zou je een fantastische blik op Denver hebben. Dus wijken we tóch weer van onze route af en wel verder dan we dachten. Aan de lookout zal ik dan ook weer het stuur overnemen. Via smalle wegen gaat het terug bergop, aan de ene kant berg met ondergaande zon, aan de andere kant het nevelige dal waar we af ten toe een vage blik op Denver hebben, maar een parking vinden we niet.

Plots lopen twee herten de weg op en had ik niet geroepen, zou Annette een jonge bok uit zijn hoeven hebben gereden.

Na dit schrikmoment neem ik terug het stuur over en leggen we de laatste 60 kilometer naar Aurora in het donker af.

Het is 21:15 wanneer we kunnen inchecken en nu begint de honger zich te laten gelden, dus op zoek naar iets te eten. Aan het kruispunt met de hoofdweg slaan we in file links af en plots begint het meerdere malen te flitsen. We zijn toch niet door rood gereden en te snel kan ook niet want we zijn uit stilstand vertrokken. Heeft hier een onnozelaar foto's staan maken? Wanneer we na het eten terug aan het kruispunt voor het rode licht staan zie ik echter een flitspaal staan maar die staat op verkeer uit de andere richting gericht. Het wordt groen, we vertrekken en wanneer we midden op het kruispunt zijn, jawel, weer een flits! Een blik op de kilometric leert dat we 28 mijl/uur rijden en blijkbaar mag je hier maar 25/uur. Dus waarschijnlijk twee PV's op nog geen uur tijd :( Benieuwd wat dat grapje gaat kosten.

En we hadden net supergoedkoop gegeten in een pizzeria: €24 voor vier man, eten en drinken à volonté. Blijkbaar hadden ze teveel over, want om 22:00 gaat de tent dicht, en hebben ze net voor sluitingstijd 'happy hour'. En het was nog lekker ook.

We hebben vandaag de langste rit achter de kiezen: 743 kilometer! Het weer was vrij zonnig met af en toe wolkenvelden en op het einde een onweer in de verte. Temperatuur, naargelang de hoogte, tussen 15 en 37°C.

Zo, het zit er op. Morgen nog een paar uurtjes Denver en om 17:40 gaan we weer de lucht in met vlucht LH447 naar Frankfurt en daarna (maandag, 12:30 Europese tijd) naar A'dam met LH992. Beide te volgen op www.flightradar24.com .

Wanneer ik dinsdag ben uitgeslapen meldt ik mij met het laatste verslag.

Op foto klikken voor groter formaat.

vrijdag 21 juni 2013

21 juni 2013: Arches Park

Sommigen zullen het moeilijk kunnen geloven, maar we staan om 05:00 naast ons bed. We gaan de zonsopgang in Arches Park bekijken!

Mooi op tijd komen we om 05:35 aan bij de 'Windows Section'. In snel tempo onder de boog door naar de andere kant om dan de eerste zonnestralen tegen de rode rotsen te kunnen zien. En daar kom ik terecht in een groepje van een stuk of 8 .... jawel, Japanners.

Allemaal uitgerust met dure fototoestellen op statief en daar loop ik tussen met mijn kodakske en maak foto's uit 'losse hand'. Af en toe loop ik blijkbaar in de weg, maar dat maken ze me dan onmiddellijk duidelijk. Dat zij zelf in een ander zijn zicht staan, deert hen natuurlijk niet.

Tijdens het opkomen van de zon zie je de kleuren van de rotsen voortdurend veranderen. Doe daar de schaduwspelen bij, het zicht door de bogen en het plaatje is compleet.

Op het gemak terug gereden naar de B&B want daar worden we om 08:00 aan de ontbijttafel verwacht. Gelukkig gaat het pa na het ontbijt weer beter, dus er is hoop dat de meeste 'troubles' nu achter de rug zijn.

Na het ontbijt gaat het weer terug het Park in waar we rond 10:00 aankomen.

Het is ondertussen al weer flink opgewarmd en we zijn blij dat er regelmatig een stevige bries staat. Voor de hele regio geldt trouwens alarmcode rood voor bos- en struikbranden.

Omdat we via dezelfde weg moeten terugkomen, rijden we deze af tot aan het einde en komen dan stop-and-go terug. Eerste halte is dus Devil's Garden waar een wandelroute langs verschillende bogen leidt. Wegens de warmte gaan we maar tot aan de Landscape Arch (1,5 km enkel). De tocht verder door naar de Double-O loopt redelijk steil naar boven en daar hebben we nu echt geen goesting in.

Aan het begin van de route staat trouwens een waarschuwingsbord dat je absoluut geen hoogtevrees mag hebben en er wordt gewaarschuwd om genoeg water mee te nemen. En water (!) drinken doe je hier met plezier.

Daarna gaat het richting Wolfe Ranch waar een wandeling van 2,4 km (enkel) naar de Delicate Arch voert. Omdat je echter ook weer terug moet zijn dat dus 5 km onder de brandende zon, op zand of rotsen en zonder een meter schaduw. We bedanken vriendelijk hiervoor en rijden met de auto verder tot aan het punt waar een korte wandeling naar een uitzichtpunt op de Delicate vertrekt. Het gaat wat bergop en elke meter die we moeten omhooglopen zijn er twee teveel. Maar we komen er en het is toch wel de moeite waard.

De Windows Section en het Courthouse Towers Viewpoint kunnen we overslaan, want dit hebben we reeds deze ochtend gezien en dus blijft er nog maar één korte stop aan het Park Avenue Viewpoint over. Tot aan het uitkijkpunt zijn maar een goei 100 meter en daar vertrekt dan weer een tocht van een paar kilometer. In het begin is het steil naar beneden, maar zoals een Amerikaan daar zo mooi verkondigde moet je bij terugkomst als je al wat vermoeid bent, dat steile stuk ook weer omhoog kruipen.

We zijn echter al zodanig onder de indruk van het mooie uitzicht dat we hier hebben, dat we de brave man overschot van gelijk geven en verzaken aan al de rest dat we eventueel zouden ontdekken.

Het is inmiddels al kwart voor twee geworden en onze magen beginnen te knorren. We hebben geen picknick gekocht want vanochtend hadden we al gezien dat je hier nergens in de schaduw kunt zitten en dus rijden we terug naar Moab om daar op een terras wat te eten.

Daarna vlug wat inkopen voor vanavond, want dan gaan we de zonsondergang bekijken in het Dead Horse Point State Park. Vanochtend bij het ontbijt hebben we van een New Yorker vernomen dat het wel de moeite waard is.

Maar nu eerst in de airco-gekoelde kamer wat bijslapen zodat we vanavond weer fit zijn. Buiten is het ondertussen zo'n 36°C en je voelt de zon hier veel harder op je huid branden dan thuis.

Om 18:45 gaat het richting Dead Horse Point waar we voor het donker nog enkele uitkijkpunten kunnen aandoen. Prachtig uitzicht over de canyon en weer mooi kleurenspel door de zon. Machtig hoe de Coloradorivier zich tussen de rotsen slingert.

Door het op- en afgerij toch weer 255 km bij geklokt. Heel de dag zon bij een max. temperatuur van 37,5°C. Om 22:00 is het nog steeds 32°C !

Morgen 'uitslapen tot 07:00 - ontbijt om 08:00 en daarna onze laatste etappe naar Aurora.

Op foto klikken voor groter formaat.